[SF KyuMin] ปิ๊งรักนักฟุตบอล

ข้อมูลเบื้องต้น

[SF KyuMin] ปิ๊งรักนักฟุตบอล









 

เนื้อเรื่อง

[SF  ปิ๊งรักนักฟุตบอล KyuMin]

“เอ้า เอ้า เอ้า ทุกคนมารวมตัวกันทางนี้”

โค้ชร่างท้วมเรียกนักเตะทั้งหมดที่กำลังซ้อมบอลกันอยู่ให้มารวมกันกลางสนามกว้าง

“ครั้งนี้เราจะแพ้ไม่ได้แล้ว ขอให้ทุกคนทำกันอย่างเต็มที่ ฉันเชื่อมั่นในตัวพวกนายทุกคน”

“ซองมินครั้งนี้ ฉันจะให้นายขึ้นเป็นตัวสำรองนะ” ชินดงผู้เป็นโค้ชพูดกับซองมินที่เหม่อลอยไปยังร่างสูงที่ยืนอยู่ในกลุ่มเช่นเดียวกัน

“ซองมิน”

“.………..”เมื่อไม่มีเสียงตอบรับชินดงเลยเรียกอีกครั้ง

“ลีซองมิน”

“หล่อที่สุด”

“ห๊ะ! นายว่าอะไรนะซองมิน” สายตาทุกคนจับจ้องไปยังหน้าหวาน

“เอ่อ” สติของซองมินคืนกลับมาทันที

“เออ หล่อไม่เบาเลยนะเราเนี้ยอีซองมิน ได้เป็นตัวสำรองด้วย” ซองมินแสร้งยิ้มยกยอตัวเอง นั่นทำให้ทุกคนส่ายหัวแล้ว

กลับมาสนใจที่โค้ชพูดต่อ

ตากลมก็ยังคงเหลือบมองร่างสูงที่ยกยิ้มขึ้นมา

ยังมายิ้มอีก คนบ้า ซองมินบิดตัวไปมาด้วยความเขิน

ซองมินแอบมองได้พักใหญ่ก่อนที่เสียงโค้ชชินดงจะดังแทรกขึ้นมา

“ฉันมีเรื่อง อยากบอกพวกนายแค่นี้ พักผ่อนกันเถอะ”

ฝีเท้าทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนของตนเอง ด้านซองมินเองก็ซ้อมบอลมาตั้งแต่เช้าเลยตัดสินใจไปอาบน้ำ

ให้สดชื่นดีกว่า

ซองมินย่ำเท้าจนมาถึงห้องน้ำ ที่เป็นห้องขนาดใหญ่ มีห้องแยกเล็กๆหลายห้องไว้อาบน้ำ ภายในมีล็อคเกอร์แต่งตัวของแต่ละคน เพื่ออำนวยความสะดวก

ห้องน้ำกว้างดูเหมือนจะไม่มีคน นั่นทำให้ซองมินสบายใจ เพราะถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ก็รับไม่ได้กับการเดินแก้ผ้า

ของนักบอลพวกนี้ซักเท่าไหร่

ซองมินถือผ้าขนหนูเครื่องอาบน้ำออกมาจากล็อคเกอร์ก่อนจะเข้าไปพลักประตูห้องน้ำห้องหนึ่งที่เปิดไว้

“.......”

ตุบ! ของทุกอย่างในมือของซองมินร่วงไปกับพื้น

“คยูฮยอน”

ซองมินกระพริบตาปริบๆ มองร่างสูงเปลือยตรงหน้าอย่างอึ้งๆ

“อ้าว ซองมิน” คยูหันมาเห็นซองมินก็ตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร

“…..”

“ซองมิน” คยูส่งเสียงเรียกอีกครั้งเมื่อหน้าหวานเอาแต่จ้องเขาอยู่แบบนั้น

มือหนาโบกผ่านไปมาที่หน้าซองมิน แต่ก็ไม่มีความเคลื่อนไหว

“เฮ้ ซองมิน” ร่างสูงเสียงดังขึ้นอีกนิด ทำให้ซองมินสติกลับมา

“เอ่อ ฉันขอโทษ”

ปัง!

ซองมินรีบหยิบของที่ตก ปิดประตูและก้าวออกมาด้วยความเร็วแสง

ก่อนจะรีบเปิดประตูเข้าห้องข้างๆทันที

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!” ซองมินกัดผ้าขนหนูในมือเพื่อเก็บเสียงกรี๊ดของตน

“เมื่อกี้ใครก็ได้บอกที ซองมินได้ขึ้นสวรรค์มาเหรอ นี่มันอะไร ขอบคุณพระเจ้า ชีวิตนี้ซองมินได้เห็นร่างเปลือยของสุดที่รัก

เป็นบุญตาจริง ทำไมเกิดเป็นซองมินถึงโชคดีแบบนี้นะ”  ซองมินกระทืบเท้าไปมาอย่างบ้าคลั่ง

“ซองมินเป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงจากห้องข้างๆดังถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

“เปล่าๆ ไม่ได้เป็นอะไร”

คนอะไร หน้าตาดี หุ่นดี เป็นคนดีอีก

ตอบแฟนอีซองมิน แอร้ย  คิดเองก็หน้าแดงเองอยู่ในห้องน้ำนั้น

“เจ้าผ้าขนหนู ขอบคุณมากนะที่ตกพื้น ทำให้ฉันเห็น แอร้ยยยยยย พอๆ ไม่หื่นซิซองมิน”

“แต่ก็หื่นกับว่าที่สามีคงไม่เป็นไร” ซองมินหัวเราะออกมาคนเดียวอย่างมีความสุข

แหมะ! เลือดกำเดาของซองมินไหลลงมาจากจมูกสวย

“นั่นไง กูว่าแล้ว”

กว่าซองมินจะออกมาจากห้องน้ำได้ก็ปาเข้าไปหลายเกือบครึ่งชั่วโมง ก็ร่างกายคยูฮยอนมันติดตา ไม่มีกะจิตกะใจจะ

อาบน้ำเลยก็ว่าได้

เมื่อออกมาก็เจอคยูฮยอนอยู่หน้าล็อคเกอร์ แต่งตัวเรียบร้อยตั้งแต่หัวจดเท้า

 งื้อ เสียดายYY

“อ้าว ไอ้คยูอยู่นี่นี่เอง ที่รักของมึงฝากขนมมาให้”

“มึงพูดอะไรเพ้อเจ้อซีวอน ใครให้กูยังไม่รู้เลยป่านนี้”

“ให้ทุกวันแบบนี้ คราวหลังมึงก็ฝากข้อความกลับไปบ้าง แล้วคบๆกันซักที ท่าทางจะน่ารักนะโว้ย ทำขนมน่าตาน่าทานทุก

อัน”

ซีวอนช่างพูดถูกใจอะไรซองมินเช่นนี้ นั่นซิคยูฮยอน เราคบกันเถอะ

“กูก็ว่างั้น”

“ไหนๆก็ไหนๆ มาแบ่งให้พวกกูแดกบ้าง”

“ไม่!” คยูฮยอนคว้าหลบมืออีกคนที่เข้ามาแย่ง

“ขี้งกว่ะ กูซื้อแดกเองก็ได้” ซีวอนพูดก็สะบัดตูดหนีไปทันที

“นี่เหรอว่ะ กัปตันทีม” คยูฮยอนส่ายหัว หัวเราะออกมา

ซองมินที่ได้ฟังสนทนาทั้งสองทุกประโยค ก็เขินมุดอยู่ในล็อคเกอร์ แน่นอนว่าคนที่ทำแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ซองมิ

นคนน่ารักของคยูฮยอน ดาวซัลโวของทีม

ปั๊ก! ด้วยความเขินจัดทำให้หัวของซองมิน โขกเข้ากับล็อคเกอร์อย่างแรง

“อูย เจ็บ”

ซองมินกุมหัวตัวเองแน่น

“ซองมินเป็นอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าๆ แหะ ซุ่มซ่ามนิดหน่อย” ซองมินเงยหน้าตอบคยูฮยอน อายๆ

“ไหนผมขอดูหน่อย” คยูฮยอนก้าวเท้าเข้ามาหาซองมิน

ตึก ตึก ตึก ตึกๆๆๆๆ เสียงหัวใจของซองมินถี่รัว เมื่อมือหนาสัมผัสกับหน้าผากซองมินอย่างแผ่วเบา

“เจ็บไหม”

ซองมินจ้องปลายคางคยูฮยอนที่มีไรหนวดขึ้นจางๆ และก็ต้องหน้าแดงยิ่งกว่าเก่า เมื่อมีลมร้อนๆเป่าผ่านลงมา

“ฟู่~~ หายไวๆนะครับ”

คยูฮยอนทิ้งระเบิดไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินออกไป

ซองมินยืนนิ่งอ้าปากหวออยู่แบบนั้นนานหลายนาที จนมีคนนักบอลหลายคนเริ่มทยอยเข้ามาอาบน้ำบ้าง

“ซองมินเป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงของเพื่อนร่วมทีมอย่างดงเฮ ถามอย่างเป็นห่วง

“หายไวๆนะครับ”

 ซองมินตอบกลับไปแบบนั้น แล้วเดินออกจากห้องน้ำอย่างเหม่อลอย

“อะไรของเขา พิลึกคน”

“กลับบ้านแล้วเหรอซองมิน”

“หายๆไวนะครับ”

เรียวอุคก็ขมวดคิ้วกับคำตอบของซองมิน

ก่อนจะมีมือบางของใครบางคนฉุดซองมิน เข้ามาในห้องโล่ง

“นี่อีซองมิน แกเป็นอะไร”

“ฮยอกแจ” ซองมินจับมือฮยอกแจขึ้นมาเขย่าด้วยความดีใจ

“เมื่อกี้คยูฮยอน เป่าที่แผลฉัน บอกว่า หายไวๆนะครับ ฉันจะตายอยู่แล้วฮยอกแจ” ซองมินลงไปดิ้นๆอยู่กับพื้น

“เป็นเอามาก”

“แหม ไม่ต้องมาว่าฉันหรอก ทีแกเมื่อก่อนล่ะ เห็นซีวอนผ่านมาที แข้งขาอ่อน”

“ฉันเคยทำแบบนั้นเหรอ” ฮยอกแจ แกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้

“หึ หมั่นไส้ ได้กันแล้วนิ”

“พูดจาอะไรน่าเกลียด”ฮยอกแจตีเข้าที่ซองมิน

“ได้เป็นแฟนไง คิดอะไร โห่”

“เพราะฉันไม่เหมือนแกไง อุตส่าห์ไปเรียนฟุตบอลเพื่อเข้าชมรมฟุตบอล ไม่ใช่ว่ารักการออกกำลังหรืออะไรนะ มาหาผู้ชาย”

“ก็ไม่ต่างจากแกเท่าไหร่นะ ฮยอกแจ”

“แต่ฉันก็ได้มาครอบครองเพียงไม่นาน ไม่เหมือนแก จะปีแล้ว ยังไม่คืบหน้าเอาแต่แอบมองอยู่นั่น ชาตินี้ก็ได้แต่มองอยู่

แบบนี้แหละ”

ฮยอกแจพูดใส่หน้าซองมิน

นึกย้อนไปถึงวันแรกที่ฮยอกแจพาซองมินมาที่สนามบอลครั้งแรก

“นี่ ซองมินไปดูกัปตันซีวอนเป็นเพื่อนฉันหน่อย” ฮยอกแจฉุดกระชากซองมินออกมาจากบ้าน

ช่วงนี้ซองมินปิดเทอม จึงสิงอยู่แต่ที่บ้าน ชีวิตซองมินจะสงบสุขมาก ถ้าไม่มีเพื่อนบ้าบอลอย่างฮยอกแจ

จะบอกว่า บ้าบอล ก็ไม่ถูกมากนัก เพราะ มัน บ้านักบอล แม้ซองมินจะไม่เคยดู ไม่เคยคิดจะสนใจ แต่ก็โดนฮยอกแจกรอก

หูทุกวัน โดยชื่อที่ซองมินได้ยินตลอดคงไม่พ้น ซีวอน กัปตันทีม

“ไม่ว่าง! ไม่ไป! ไม่ชอบดูบอลเข้าใจไหม”

“โห่ แค่ 90 นาทีเอง”  ฮยอกแจเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน

“ไม่!”ซองมินก็ยืนยันเด็ดขาดเหมือนกัน

“งั้น จบเกมเดี๋ยวเลี้ยงข้าว ฉันไม่กล้าไปคนเดียว มันเขิน” ฮยอกแจตัดสินใจสละเงินอันเป็นที่รัก เลี้ยงข้าวไอ้เพื่อนตัวดี

“เลี้ยงข้าวแน่นะ”

“แน่นอน”

“จะกินอะไรก็ได้”

“เออ”

“งั้นก็ได้ตกลง ฉันทำเพื่อแกเลยนะฮยอกแจ”  

ตกลงกันเรียบร้อยก็พากันมาสนามบอลกว้าง บรรยากาศครึกครื้น ไปด้วยผู้คนมากมายทั้งชายหญิง เขียนหน้าเขียนตาเป็น

ชื่อทีมที่ชอบ และแน่นอนฮยอกแจก็เช่นกัน ใส่ชุดผ้าเชียร์ เขียนหน้ามาเรียบร้อย

 ที่นั่งที่ได้มาก็เป็นที่พิเศษที่เห็นได้ชัดที่สุด

“แหม ลงทุนนะเนี้ยเพื่อนฉัน” ซองมินแซะคนที่นั่งข้างๆกัน ปกติขี้งกอย่างกับอะไรดี

“แน่นอน เรื่องซีวอน ต้องสำคัญกว่าทุกสิ่ง”

“อ่ะจ้า” ซองมินเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ ก่อนนั่งถอนหายใจเบื่อล่วงหน้า

ผู้ชมเรื่มทยอยเข้ามากันจนเต็มสนาม  จนเมื่อเริ่มเวลา นักฟุตบอลก็ออกมาแสดงตัวทั้งสองทีม

ฮยอกแจที่เห็นนักบอลในดวงใจก็กรี๊ดลั่นสนาม

“ซีวอน~~~”

เริ่มเกมการแข่งขัน  เสียงเชียร์ก็ดังก้องไปทั่ว ซองมินก็เอาแต่นั่งกดโทรศัพท์เล่นไปมาอย่างไม่สนใจ  

“นี่ ฮยอกแจ”

“ว่าไง”

“ไหน คนไหนซีวอน ยังไม่เคยเห็นชัดๆเลย ชี้ให้ดูดิ” ซองมินเงยหน้าขึ้นมาถามฮยอกแจ

“คนนั่นไง ทีมที่เสื้อสีขาว แถบน้ำเงิน เบอร์ 10 ที่หล่อๆอ่ะ”

ซองมินกวาดสายตาไปจนเจอเป้าหมาย

“ก็หน้าตาดีนะ”

“ใช่ไหมล่ะ อ๊ะ! ซองมิน มาชวนคุยอะไรตอนนี้ ตั้งใจดูอยู่” ซองมินส่ายหัวกับเพื่อนรัก ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับร่างสูง

ขาวหน้าตาดี อีกคนในสนาม เหงื่อซึมออกมาเต็มใบหน้าคมแต่ก็ไม่สามารถกลบรัศมีได้เลย เท้าของร่างสูงประคองบอลไป

ยาว แล้วตัดสินใจยิงยาวออกไป

“กรี๊ดดดดดด !!!!!”เสียงในสนามดังขึ้น เมื่อลูกฟุตบอลติดตาข่ายด้านในอย่างแรง

“คยูฮยอน ยิงเข้าไปแล้วครับ ส่งผลให้ตอนนนี้ซูจูคลับ นำไปแล้ว  ไม่เคยทำให้แฟนบอลผิดหวังเลยจริงๆ”

เสียงคนพากย์ดังเข้ามาในประสาทหูซองมิน

“ฮยอกแจ”

“อะไรอีกล่ะ ฮยอกแจที่ยิ้มกว้างหันมาหาเพื่อน

“เบอร์ 13 นั่น ชื่อว่าอะไรนะ”

“อ๋อ คยู เขาชื่อ โจวคยูฮยอน”

และแล้วเนื้อคู่ก็หากันจนเจอ

ตั้งแต่วันนั้นซองมินก็อาการไม่ต่างจากฮยอกแจซักเท่าไหร่ อาจจะหนักกว่าด้วยซ้ำ

หนักถึงขนาด...

“ห่ะ!!! อยู่ๆพวกคุณจะมาสมัครเป็นนักฟุตบอล คุณเล่นตลกอะไรกันอยู่”

“ไม่ได้เล่นนะครับ ผมจริงจัง” ซองมินจ้องหน้าโค้ชร่างท่วม

“พวกคุณออกไปได้แล้ว”

“ผมขอร้องล่ะคุณชินดง ให้เป็นคนเสริฟน้ำ คนเก็บลูกก่อนก็ได้ ระหว่างนี้ ผมก็จะฝึกซ้อมไปเรื่อยกับทุกคน”

ชินดงนิ่งคิด

“นักฟุตบอลเป็นอาชีพที่พวกเราใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก เอาเป็นว่าแม่คลอดแม่ก็ขอลูกบอลคุณหมอเลย”

ฮยอกแจที่ได้ยินเพื่อนพูดแบบนั้นก็แบะปาก ได้แต่ด่าในใจ

เหรอ แหม  พูดแบบนี้ใครมันจะโง่เชื่อ

“โอเค ฉันตกลง”

“ห่ะ!” ฮยอกแจตกใจยิ่งกว่าคือโค้ชชื่อดัง ยอมรับข้อตกลงของซองมิน

“ขอบคุณมากครับ”

ตั้งแต่วันนั้นทั้งซองมินและฮยอกแจก็ได้ใกล้ชิดกับคนที่ปลื้ม แทบจะตลอดเวลา โดนจิกใช้ก็ไม่เคยปริปากบ่น

จนกระทั่งฮยอกแจได้คบซีวอน และออกมาจากสโมสร มาคอยให้กำลังใจแฟนที่สนามทุกๆวันแทน

แต่ซองมินก็ยังเหมือนเดิม ได้แต่หน้าแดงตัวแดง ดิ้นเขินตอนคยูฮยอนเดินผ่าน

 ******************************


 

จนวันนี้ที่ซองมินออกอาการหนัก จนฮยอกแจต้องลากเข้ามา

“ถ้าแกขืนชักช้าแบบนี้ ซักวันคยูฮยอนก็โดนงาบไป”

“ไม่มีทางคยูฮยอนเป็นแฟนฉัน”ซองมินเริ่มขึ้นเสียง

“นี่ฉันแนะนำเลย นะ พรุ่งนี้ให้แกเอาขนมของแกไปให้คยูฮยอนกับมือ แล้วสารภาพกับเขาซะ”

“ยังไม่พร้อมอ่า ฮยอกแจ”

“หึ จะให้คยูฮยอนมีแฟนก่อนใช่ไหม แล้วแต่แกแล้วกัน” ฮยอกแจเดินออกไปทันที

“อะไรของมัน ดึงฉันเข้ามาด่าเนี้ยนะ”

“แล้วถ้าเกิดคยูฮยอนมีคนอื่นจริงๆล่ะ ไม่ๆๆๆๆๆ ไม่ยอมเด็ดขาด”

ซองมินส่ายหน้ารัว

วันต่อมาซองมินตัดสินใจแล้วว่าจะบอกความในใจกับคยูฮยอนให้ได้ วันนี้ซองมินเลยถือคุ้กกี้มาให้ด้วยตนเอง

ในห้องแต่งตัวของนักบอล วันนี้ทุกคนดูฟิตซ้องร่างกายกันอย่างขะมักเขม้น เพราะใกล้วันแข่งเข้ามาทุกที

ซองมินมองไปรอบห้องก็ไม่พบคนที่อยากเจอ

“มองหาอะไร ซองมิน” ซีวอนที่นั่งใส่ถุงเท้าอยู่ถามซองมิน

“เอ่อ นายเห็นคยูฮยอนบ้างไหม”

“หื้ม คยูฮยอนเหรอ เห็นมันเดินออกไปเมื่อกี้นะ”

“ขอบใจนะ” ซองมินยิ้มให้ ก่อนรีบเดินออกไปทางที่ซีวอนชี้ ซองมินเดินมาได้ซักพักก็ได้ยินเสียงคยูฮยอน กำลังพูดอย่าง

อย่างกับใครซักคน

ซองมินหลบมาทำใจให้สงบ ก่อนมองถุงคุ้กกี้ในมือ

เอาว่ะ ด้านได้ อายอด

ซองมินสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดก่อนจะก้าวเท้าออกไป แต่เมื่อเห็นคู่สนทนากับคยูฮยอน

ซองมินก็รีบดึงตัวเองกลับเข้ามาที่เดิม

หญิงสาวใบหน้าสวย หุ่นดี กำลังคุยกับคยูฮยอนอย่างสนุกสนาน โดยที่คยูฮยอนก็ส่งรอยยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน

“ฮือ....ฮยอกแจ ฉันอกหัก ว่ะ ฟืด” ซองมินร้องห่มร้องไห้มาให้ฮยอกแจช่วยปลอบ

“แกใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้นว่ะ”

“ฉันเห็นคยูฮยอนคุยกับผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ หน้าตาก็งั้นๆ สู้ฉันไม่ได้เลย”

“โหย ถ้าสู้แกไม่ได้ คงโคตรขี้เหล่” ซองมินตาค้อนใส่เพื่อนทันที

“ฉันสียใจอยู่นะโว้ย ฮือ”  ซองมินกลับมาสั่งน้ำมูก เช็ดน้ำตาต่อ

“มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่แกคิดก็ได้ซองมิน”

“คุยกันมีความสุขซะขนาดนั้น คยูฮยอนใจร้าย ไอ้คนเจ้าชู้ มีฉันแล้วทั้งคน ฉันอุตส่าห์เตะบอลจนน่องโป่ง กล้ามขึ้นแล้ว

เนี้ย จะไม่รับผิดชอบกันเหรอ”

“ทำตัวเองทั้งนั้น”  ฮยอกแจขัดขึ้นอีกครั้ง

แต่ก็โดนซองมินจ้องตาเขม็งกลับมาอีก

“เออ อย่าคิดมากนะ ผู้หญิงคนนั้นอาจเป็นพี่สาวน้องสาวของคยูฮยอนก็ได้”

“คยูฮยอนมีพี่สาวคนเดียว ตอนนี้อยู่เมืองนอก” ซองมินยังคงสะอึกสะอื้น

“อาจเป็นญาติห่างๆก็ได้”

ซองมินนิ่งคิด ลดกระดาษทิชชู่ในมือลง

“เออ เนอะ” ซองมินกลับมายิ้มอีกครั้งปาดน้ำตาที่หน้าตนออก

“งั้นฉันไปหาคยูฮยอนดีกว่า เอาขนมคืนมา” ซองมินคว้าขนมในมือของฮยอกแจ

“อ้าว แกให้ฉันแล้วนะ”

“ก็ตอนนี้ไม่ให้แล้ว”  ซองมินสะบัดตูดใส่ฮยอกแจก่อนเดินออกไป

ฮยอกแจหัวเราะ ส่ายหัวกับเพื่อนรัก

ซองมินเดินกลับเข้ามาที่ห้องแต่งตัวอีกครั้งก็ไม่เจอใครแล้ว

คงจะไปซ้อมกันหมดแล้ว

ซองมินยิ้มกว้างกะจะเอาขนมไปยัดไว้ในล็อคเกอร์ของคยูฮยอน

“ซองมินทำอะไรนะ” เสียงเจ้าของล็อคเกอร์ที่ซองมินกำลังจะเปิดดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“คือว่า”

“หื้ม มีอะไรหรือเปล่า”

“คือ.. มีคนฝากขนมมาให้นายนะ” ซองมินโกหกคำโตออกไป ถึงเตรียมพร้อมมาขนาดไหน แต่พอเจอหน้าหล่อๆของคยูฮ

ยอนก็ใจสั่นไปหมด

“งั้นเหรอ ขอบใจนะ”

“อืม” ซองมินยิ้ม มองคยูฮยอน ที่เก็บคุ้กกี้เข้าล็อคเกอร์ของตน

“คยูฮยอน ฉันมีเรื่องอยากจะถาม”

“มีอะไรล่ะ”

“คนที่ยืนคุยกับนายเมื่อกี้ เขาเป็นใคร แฟนนายเหรอ สวยดีนะ”

“นายเห็นเหรอ อืม แฟนฉันเอง”

ซองมินที่ได้ฟังก็เศร้าลงทันตา คยูฮยอนที่เห็นหน้าซีดของอีกคน ก็ยิ้ม

“แฟนคลับนะ” คยูฮยอนพูดต่อจากเดิม

“แฟนคลับ” ซองมินทวนคำคยูฮยอนออกมาอีกครั้ง

“ใช่ เขาแค่เป็นตัวเองของแฟนคลับของฉัน มาให้กำลังใจก่อนแข่งขันจริงนะ แล้วฉันก็มีเรื่องจะขอโทษพวกเขาเหมือนกัน”

“คยูฮยอน มีเรื่องอะไรเหรอ”

“เดี๋ยวก็รู้เอง”

“ขอบใจนะสำหรับคุ้กกี้” คยูฮยอนขยี้ผมซองมินก่อนเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ซองมินอึ้งอยู่แบบนั้น

คืนนั้นซองมินกระวนกระวายอยู่ในห้อง ถือโทรศัพท์ตัวเองไปมา

“จะโทรไปหาดีไหมนะ แต่พรุ่งนี้คยูต้องลงแข่งแล้วไม่อยากกวน”

 ถึงซองมินจะมีเบอร์คยูฮยอนสุดที่รัก แต่ก็ไม่มีซักครั้งที่กล้าโทรไปหา ขอยึดคติ เบอร์สามีมีไว้บูชา

ซองมินจึงตัดสินใจพิมพ์ข้อความแทน

ส่งถึง.  เจ้าบ่าวของซองมิน

พรุ่งนี้แข่งแล้ว สู้ๆนะ จะคอยเชียร์อยู่ รักนาย.

ชั่งใจอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจกดส่ง

เช้าของวันแข่งจริง

“ซองมินไปทำอะไรมา ทำไมตาดำแบบนั้น” ชินดงโค้ชของทีมถามเมื่อเห็นซองมินลากสังขารตัวเองเข้ามาในห้อง

“นอนไม่ค่อยหลับนะโค้ช”

“โอ้ย โค้ชตีผมทำไมเนี้ย” ซองมินโวยวายใส่ชินดง

“วันนี้วันแข่งแล้ว ทำไมไม่ดูแลตัวแอง”

“โค้ชพูดอย่างกับผมจะได้ลงเป็นตัวจริงอย่างนั้นแหละ  นั่งอยูเฉยๆตลอด”

“ถึงแบบนั้นก็เหอะ ภาพลักษณ์ทีมนี่ไม่ต้องรักษาแล้วใช่ไหม”

 ชินดงดุซองมินที่ลากตัวเองเข้ามาในห้อง แล้วก็เห็นคยูฮยอนยิ้มกว้างอยู่

“คยูฮยอน นายก็อีกคนเป็นอะไรวันนี้ ยิ้มได้ทั้งวัน”

“อ้าว โค้ช พาลใส่ผมซะงั้น  ไม่ได้เกี่ยวกันเลย” คยูฮยอนที่ใส่รองเท้าอยู่หันมาพูดกับชินดง

“เตรียมตัวให้เรียบร้อย อีกสิบห้านาที เจอกันที่สนาม”

“ครับบบบบ” เสียงของคนในห้องดังขานโค้ช

“คยูฮยอน” ซองมินเข้าไปสะกิตไหล่คยูฮยอน

“หื้ม” คนในห้องส่งสายตามายังสองคนที่ยืนคุยกันอยู่ จนซองมินต้องลากคยูฮยอนให้เดินออกมา ทั้งที่ใจก็เต้นรัว

แขนคยูฮยอนนุ่มๆ

“มีอะไรหรือเปล่า”

ซองมินมองซ้ายมองขวาเมื่อปลอดคน ก็เอ่ยถามเรื่องที่สงสัย

“คือ เมื่อวานนี้ ที่ส่งข้อความไปขอโทษนะ รบกวนคยูฮยอนหรือเปล่า” ซองมินก้มหน้าพูดอย่างรวดเร็ว

“ข้อความจากซองมินเหรอ ไม่เห็นมีเลย”

“ไม่มี”

 ซองมินอ้าปากหวอ ทำไมถึงเป็นงี้ ไม่ได้หลับทั้งคืนเพราะเขิน กลัวกังวลไปหมด ที่ไหนได้ ข้อความไม่ถึง

ซองมินอยากเอาหัวโหม่งอกขาวๆของคยูฮยอนตาย

“แล้วซองมินส่งมาว่าอะไรเหรอ บอกฉันตอนนี้ก็ได้”

“ส่งว่า....แข่งกี่โมงนะ ฉันลืมกลัวมาไม่ทัน” ซองมินยิ้มฝืดๆกลับไป

งี่เง่าที่สุดเลยอีซองมิน  กร่นด่าตัวเองอยู่ในใจ

“นายก็มาทันแล้วไง ไปเตรียมตัวเถอะ”

“อืม คยูฮยอน สู้ๆนะ”ซองมินพูดจบก็วิ่งแจ่นกลับไปห้องแต่งตัวทันที

เวลาการแข่งขันเริ่มขึ้น นักเตะทั้ง 11 คน ลงสนามกันอย่างสง่างาม ฝ่ายตรงข้ามก็ดูน่ากลัวไม่ใช่น้อยเหมือนกัน

ซองมินเงยหน้าไปหาฮยอกแจที่นั่งนั่งเชียร์อยู่ติดสนามเช่นเคย พร้อมส่งรอยยิ้มแปลกๆมาให้

ซีวอนเป็นคนเริ่มเขี่ยบอล

เกมการแข่งขันเป็นไปอย่างสูสี ไม่มีใครยอมใคร คยูฮยอนก็เล่นเต็มที่ เกือนจะทำประตูได้หลายรอบ

ซองมินนั่งมองคยูฮยอนเพลินก็โดนสะกิตเรียก

“ซองมินใช่ไหมครับ” ซองมินหันไปมองร่างสูงที่หน้าตาดี ใส่ชุดสำรองของทีมฝั่งตรงข้าม

“ครับ ผมซองมิน มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ”

“ผม จงฮยอนนะครับ” ร่างสูงแนะนำตนเอง และถือวิสาสะเข้ามานั่งข้างๆซองมินที่เว้นว่างไว้

“คุณซองมินไม่รังเกียจผมนะครับ”

“ผมจะรังเกียจคุณทำไม” ซองมินส่งยิ้มหวานไปให้ เพื่อรักษามารยาทต่อคู่แข่ง

“ถ้าไม่รังเกียจ งั้นผมขอจีบคุณได้ไหม”

“.....”

 ซองมินนิ่งค้าง นี่มันสนามฟุตบอลนะ ไม่ใช่ที่หาคู่คนอะไรเนี้ย ถ้าเป็นคยูฮยอนค่อยว่าไปอย่าง

ซองมินได้แต่คิดอยู่ในใจ

“เอ่อ ไม่ดีกว่านะครับ”

“ทำไมล่ะครับ หรือคุณซองมินมีแฟนแล้ว” จงฮยอนยังเซ้าซี้ไม่เลิก

เปลี่ยนตัว

จงฮยอนโดนเรียกให้ลงไปแทนนักเตะที่บาดเจ็บอยู่ในสนาม

“ขอตัวก่อนนะครับ จบเกมผมจะมาเอาคำตอบ”

ซองมินมองจงฮยอนที่ลงสนามไปแล้ว ก่อนจะส่ายหน้ากลับมาสนใจคยูฮยอนที่รัก แต่ซองมินก็ต้องขมวดคิ้ว ที่อารมณ์

ของคยูฮยอนดูเครียดผิดปกติ

สงสัยจะเครียดกับบอล

การแข่งขันเริ่มเข้มข้นขึ้น

ปั๊ก! คยูฮยอนเตะจงฮยอนเข้าเต็มแรง ที่เขตโทษ ทำให้อีกฝ่ายได้จุดโทษทันที

“คยูฮยอนมันอารมณ์เสียมาจากไหนว่ะ มันไม่เล่นบอลแล้วเนี้ย เล่นคนอย่างเดียว” โค้ชส่ายหน้าผิดหวังกับคยูฮยอน

และเป็นไปแบบที่คิด คู่แข่งขึ้นนำไปก่อน 1-0 จากลูกโทษ

ปี๊ด! หมดเวลา ครึ่งแรก

คยูฮยอนเดินออกมาจากสนาม ไม่ฟังคำต่อว่าใดๆทั้งสิ้น กลับฉุดซองมินออกมาซะแบบนั้น

ซองมินถูกคยูฮยอนฉุดมาในห้องน้ำที่เงียบสงบ

“เมื่อกี้คุยอะไรกับมัน”

“คุยอะไร พูดอะไรคยูฮยอน”

“อย่านึกว่าไม่เห็นนะ ที่คุยกับไอ้เบอร์ 16 นั่น”

“อ๋อ เขาชื่อจงฮยอน”

“ไม่ได้อยากรู้ตรงนั้น ถามว่าคุยอะไรกัน” คยูฮยอนใส่อารมณ์กับซองมิน จนซองมินใจเต้น

คยูฮยอนตอนโกรธก็หล่อไปอีกแบบ เอ๊ะ ที่คยูทำแบบนี้เหมือนหึงเราเลย ไม่จริงหรอก

“นายพูดเหมือนกำลังหึงฉันอยู่เลย”

คยูฮยอนเงียบไม่ชอบอะไรกลับไป เหมือนเป็นการยอมรับแบบกลายๆก็ไม่ผิด

“ตกลงมันคุยอะไร”

“เขา... ขอจีบฉัน”

“ฮึ่ย!” คยูฮยอนทำท่าจะเดินไปทางห้องพักของอีกทีม แต่ซองมินฉุดแขนไว้ก่อน

“แต่ฉัน ไม่รับหรอกนะ ฉันมีคนที่รักอยู่แล้ว และรักคนเดียวด้วย” คยูฮยอนหันมาหาซองมินที่ก้มหน้าแดงก็อารมณ์เย็นลง

ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบ

“ใกล้เวลาแล้ว เราออกไปกันเถอะ”คยูฮยอนจูงมือซองมินออกมา จนซองมินหน้าแดง ตัวแดง

“นี่ ฝากโทรศัพท์หน่อยนะ แล้วเป็นกำลังใจให้ด้วย”

“อืม” ซองมินรับโทรศัพท์มา พยักหน้าให้คยูฮยอนไป

เกมครึ่งหลังเริ่มขึ้น คยูฮยอนดูอารมณ์ดีขึ้นมามาก ทำให้ทุกคนโล่งใจ

ก่อนซองมินจะจ้องโทรศัพท์คยูฮยอนแทนการแข่งขัน

“ข้อความมันไม่ถึงจริงเหรอ” ซองมินกดโทรศัพท์คยูดูอย่างถือสิสาสะ

แต่ใจซองมินก็ต้องเต้นถี่รัว เมื่อภาพหน้าจอโทรศัพท์ของคยูฮยอน

“.....เป็นภาพเขา”

ภาพทีเผลอที่ซองมินกำลังยิ้มกว้าง

และมือซองมินก็สั่นไปหมด เมื่อเห็นว่าข้อความของตนถูกส่งมาถึงผู้รับ และถูกเปิดอ่านเรียบร้อย

แต่ที่ซองมินน้ำตาไหลลงมาคงจะเป็น ชื่อของคนส่ง ที่ถูกเมมไว้

“คนน่ารักของคยูฮยอน”

ตอนนี้ซองมินทั้งยิ้มทั้งน้ำตาไหลลงมา

มือบางกดเปิดเข้าดูรูปภาพก็มีแต่ภาพเขา และภาพคยูฮยอนที่ถ่ายคู่กับคุ้กกี้ที่เขาส่งให้ตลอด

ตากลมเงยมองคนในสนามที่มองกลับมาเหมือนกัน

“ตาบ้า ปล่อยให้ซองมินเป็นคนคนบ้าอยู่ตั้งนาน”

จบการแข่งขัน ทีมซูจู ชนะไปด้วยลูกเตะของคยูฮยอน 3-1

แถมคยูฮยอนยังได้รับรางวัล แมนอ็อฟเดอะแมทอีกต่างหาก

คยูฮยอนออกมารับถ้วยรางวัล พร้อมพูดขอบคุณ

“ผมขอขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้ทีมเราในวันนี้ และต้องขอโทษที่ผมจะขอใช้โอกาสนี้”

“บอกรักคนที่ผมรักมาตลอด”

เสียงฮือ ฮา ไปทั่วทั้งสนาม นักข่าวต่างเข้ามารุมทำข่าว

คยูฮยอนแหวกทางทุกคน แล้วดึงซองมินที่นั่งอึ้งอยู่ข้างสนาม

“คนคนนี้ อีซองมิน คือ คนที่ผมรักครับ”

ซองมินมองคยูฮยอนน้ำตาซึม

“ผมอยากให้ทุกคนยอมรับในความรักของพวกเรา หากเรื่องนี้ทำให้ทุกคนผิดหวังในตัวผม ผมก็พร้อมจะลาออกจากการ

เป็นนักฟุตบอลตลอดไป”

“คยูฮยอน” ซองมินโผเข้ากอดคยูฮยอนแน่น

“ฉันก็รักนายรักมาตลอด ฮือ...”

“ผมก็รักซองมิน เป็นแฟนกันนะครับ” ไม่ใช่ดอกไม้หรือของสวยงามใดๆคยูฮยอนยื่นถ้วยรางวัลในมือให้ซองมิน

“อือ” เสียงปรบมือดังขึ้นเพื่อแสดงความยินดี และปรบมือให้กับความกล้าหาญของคยูฮยอน ไปทั่วสนาม

“ซองมินเป็นแฟนผม ใครมาจีบผ่านหน้าแข้งผมให้ได้ก่อนนะครับ”คยูฮยอนจ้องไปทางจงฮยอนที่มองมาอย่างเสียดาย

สมาชิกในทีมต่างร่วมแสดงความยินดี เพราะทุกคนต่างรู้เรื่องนี้ดี

คนที่เข้ามายินดีและน้ำตาไหลตามไปด้วย อีกคนก็ไม่พ้นฮยอกแจ

“ขอโทษนะซองมิน ฉันบอกเรื่องที่แกชอบคยูฮยอน ไปตั้งแต่ฉันคบกับซีวอนแล้ว”

“ฮยอกแจ!!” ซองมินตีเข้าที่ไหล่ฮยอกแจเขินๆ

จนคยูฮยอนต้องจับมือบางไว้

“ฮยอกแจทำแบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่งั้นเราคงไม่มีวันนี้”

“ไม่ต้องมาพูดเลย ไหนบอกข้อความไม่ถึงไง” ซองมินค้อนคยูฮยอน

มาโกหกกันได้

“ฉันพูดความจริง ก็ข้อความจากซองมินไม่มี มีแต่ข้อความจาก... คนน่ารักของคยูฮยอน”

ซองมินยิ้มกว้างเข้าซบคยูฮยอน และถูกคยูฮยอนช้อนตัวอุ้ม

“คยูฮยอน ทำอะไรเดี๋ยว ตก”

“ไปทำประตูกัน”

>////<

“คยูฮยอน คนหื่น แต่ซองมินยอมทดเวลาให้ทั้งคืนเลย”

*******************************END***********************************************

-ขอใช้พื้นที่มาลง SF สั้นๆ เรื่องนี้ซะหน่อย

-ฟิคนี้แต่งเพราะเยอรมันเข้ารอบสี่ทีมสุดท้าย 5555555 ป่วงไปหน่อย